Truska Bast

Post van lezers is altijd leuk. Alhoewel? Sommige berichten zetten je opnieuw aan het denken. Zoals dat van iemand van boven de negentig, die beweert over vertrouwelijke informatie te beschikken.

Een biografie schrijven over een illustrator is één. Zorgen dat de juiste illustraties op tijd op de juiste plek zijn, is weer een heel ander verhaal. Zeker dat laatste moet je niet onderschatten.

Weken, nee, maanden speurde ik vergeefs naar de naam van de man met wie Mance een verhouding heeft gehad. Tot het moment dat ik het manuscript wilde inleveren, en ik alsnog een tip kreeg.

Ton Schimmelpennink, jarenlang Mances boekhandelaar, vertelt met smaak over zijn trouwe klant, die elke woensdag klokslag tien op de stoep stond om koffie te drinken en zich geen moment leek af te vragen of dat eigenlijk wel gelegen kwam.

In twee prachtige, zelf vormgegeven boekjes schrijft en tekent Margie van de Pol wat het voor haar heeft betekend om ‘voor ze kon kruipen’ door haar ouders te zijn afgestaan aan nonnen. Het is een hartverscheurend verhaal.

Hoe verschillend oud-leerlingen hun kostschooltijd hebben ervaren, blijkt maar weer uit de reacties op ‘Uw wil geschiede’. Ontroerend is het verhaal van een 86 jaar oude vrouw die nóg de angst voelt bij de plaatjes van brandende kinderen in de hel.

Trots op het boek reisde ik af naar Maastricht, om het alvast aan Lena te laten zien, een van de vertellers. Maar was dat nou wel verstandig?

Het gaat goed met ‘En zij die na ons komen. ‘Een eeuw Nederland in de beste verhalende traditie van Judith Koelemeijer, Suzanna Jansen en Annejet van der Zijl’.